Día do libro 2017

“Unha rosa ao vento” Fascículo uno

PRÓLOGO

     Todo ise tempo estivo na cabana xunto ao bosque. Fixo as chamadas imprescindibles e as saídas imprescindibles .

        O pensamento e o recordo ocupárono todo.

       Cando marchou dalí era ela. Quería pensar que unha parte de si mesma se fixera máis forte, máis valente, pero o certo é que unha parte dela quedara rota para sempre, e isto podíase ver na súa ollada; incluso quen non a conocera de antes, podía velo. Ela vía forza, os demais vían dor.

       Con esa forza – dor prendeulle lume á cabana; e sen nome, sen diñeiro e sen pasado, emprendeu o seu camiño cara o seu destino.

CAPÍTULO I

     Chegou á cidade de noite, cansa e con fame.

     Un gatiño ollouna desconfiado dende a beirarúa, ela devolveulle a mirada.

     Unha muller apareceu á luz do farol uns metros máis adiante.

    Deulle un arrepío, mais se achegou para preguntarlle por algún lugar onde pasar a noite. Sen dicirlle nada, a muller deulle unha carteira de coiro volto chea de documentación e diñeiro. Logo volveu desaparecer. Os ollos da muller semellábanse aos ollos do gato.

     Sería unha carteira roubada? Uns poucos cartos viríanlle ben, pero quería devolver a carteira. A direción do dono estada no DNI.

Colleu un taxi e deulle ó condutor aquela direción. Chegaron a un edificio lúgubre e antigo que antes vira. Pagou mentres baixaba do coche; un billete de 5 euros con manchas escuras.

     Mentres se achegaba ao portal do edificio, do que saía unha luz alaranxada, decatouse de que tamén a carteira estaba suxa, cunhas manchas avermelladas húmidas.

     O portal estaba aberto.

     Entrou.