Unha rosa ao vento. Fascículo 4

CAPÍTULO IV

     Pola maña asomouse á ventana da pensión e viu á extraña señora que lle regalara a carteira. Pode que a sombra que intuira a noite anterior fora a mesma muller. Son demasiadas coincidencias e comenzaba a facerse preguntas: “Por que lle regalaran a ela esa carteira? Por que a seguía? Por que estaba a tarxeta da pensión na carteira? Estaría Valentín entre esas coincidencias? Por que ese home tan amable a entendera tan ben se non a coñecía?“

     Un par de días despois, mentres camiñaba pola rúa, viu a Valentín no interior dunha cafeteira conversando coa extraña muller. Valentín viuna de reollo e tentou disimular pasando desapercibido. Non quería levantar sospeitas. Ainda non era o momento. Ela ca mente chea de dúbidas e vendo a reacción de Valentín optou en tirar cara adiante. Algo pasa, pero que será?

CAPITULO V

     Pasan os días e a nosa amiga observa a mesma escena na cafetería a diario. Valentín falando coa muller e esquivando a atención. Pregúntase “Por que desapareceu a amabilidade e Valentín se comporta dunha forma tan arisca? Que relación teñen Valentín e a Misteriosa Muller?”

      As dúbidas impídenlle descansar e decide actuar.

     Tras observar tódolos días a mesma escena coñece a rutina e o horario de Valentín. Cada mañá toma o café ás 10 no mesmo sitio ... coa mesma muller ... o mesmo misterio ...

     Unha noite prepara o seu plan, aproveitará ese momento para entrar no piso de Valentín e investigar os recordos que non lle contou. “Seguro que podo atopar unha explicación a todo o que está pasando” Será posible que toda aquela amabilidade fose só fachada? Debe protexerse de algo? Será mellor volver fuxir?

     Xa pola maña, camiño da casa de Valentín, ten no seu maxín exactamente o recorrido que pretendía trazar aínda que nese momento o corazón era o que a guiaba, non había sitio para a razón.

     Volveu subir aqueles tres pisos ata a porta de Valentín, aquel vello tan amable que nunca pechaba a porta, non tiña segredos? Ou acaso quería que fosen descubertos?.

     Asustouse, non recordaba o gatiño arisco que a recibiu cos pelos de punta. Aínda que só foi por un intre, enseguida a recoñeceu e frotou o seu corpo contra a perna dela na procura de cariño; parecía que a recoñecera, só dun dia?, como era posible?…

      Percorreu o longo corredor do piso, entrou na sala onde tomara café e charlara co señor Valentín, con certa ansiedade, decidiu ir máis aló; o tempo botábaselle enriba e pronto regresaría o dono, pero decidiu entrar nunha estancia que Valentín non lle amosara.