Este Nadal, por petición popular Papá Noel e dous dos seus axudantes, achegáronse a Piñor para deleitarnos coa súa presenza e desexarlles felices festas a todos os nosos pacientes.
Esta visita estivo marcada pola maxia propia destas datas, sendo aínda máis especial cun agasallo que Papá Noel trouxo explícitamente para eles.
Aquí vos deixamos unha pequena mostra para que vexades dos mellores momentos que nos deixou este encontro.
HO HO HO! BO NADAL!
Estará o espello
A transparencia,
a consciencia
do gañado perdido
non é mais cunha zancadilla
para o trráfico de persoas
demasiado veraces
ou de mentes tolas (ou xenios),
eu agora
que fun perdendo a forza
que quero encerrame ata que morra
estará o espello empañado
cada vez que o meu reflexo
non teña a lus do seu lado.
cansa,
sen zocos
vivo excavando tumbas e censurandome
Miren
Transmítese tranquilidade
nado nos REMUÍÑOS aéreos
todo é paz
se te contemplo.
FORMADOS
Me he percatado
que a la par de mi experiencia
hai un camino entrelazado,
que es un privilegio para los
jovenes desfavorecidos
sen apoyos formados.
ENTRE O CAOS
DUN BOTELLÓN
OU ENTRE A VECIÑANZA
ESTUDIANTIL OU NON
O QUE SOÑES
ATOPARAS AMOR.
ESCALAR
Vou escalar
á cima máis alta
polas catro montañas
dunha saudade manca
Reconducirse e revivir
para disfrutar.
sentíame afogar
angustia sen freos
pola tua ausencia
e os legais velenos
quixera saber de ti
onde a marexada
me deixa ser feliz.
do fucsia vaise ao laranxa
na escalada escura clara das ceraas
do padecemento vaise ao insomnio...
,...A investigación é a estrela .
Coma 0 vran
agarda a iauga
coma o teu tcto espero
coma se aparece unha femia
cada ano conto o tempo
que me queda por verte e è de tanto quererte.
bañábamonos so mesmo
igual ca os peixes
pisabas ao fondo
para vir verme
sabendo ti de min
e eu case te queria
secretamente
e eu agora non sei xa
o que é tras tanto tempo é.
EU QUIXERA XASEGUIR ESTE POEMA
a TI QUE CHE PARECE?
Eu non son almirante
non teño ganas de seguir adiante
estando no presente ser.
Como tanta vida
que ten sido creadas
son un soño
cada hora que xira.
estoulle poñendo
monicreques ao tempo
pra fechar feridas
ao longo da miña vida
E a felicidade
unha realidade?finaron os que se foron
e tiñan as respostas
pra todos.
A traves
dos cristais
das miñas lentes
podo ver as verdades
e o incoherente.
Podo ver o amencer
e o atardecer
e eu so podo espectar
coma un espectador
cas mans atades
sen facer nada.
22-11-2024
Hay unha paisaxe
quitapenas arredor do arte
non me queria crer
a boa sintonia que teño con el.
eses dias de vivencias
compartindo amr e café
son
a resurrección
da miña morriña,
da miña ledicia
de vervos e poder sentir
que á cima da montaña
cheguei por fin.
o amor é verdadeiro
se se demostra primeiro.
AAromática
vara de canela,
ao atol
de cunchas e estrelas,
a ese contacto
polo que a gloria alcanzo
..a todo iso
que tarde ou cedo
me lev ao paraiso
achegarei a miña persoa
anque a espera sexa longa.
Doe e crévame o siso
chegará unha nova hora
en que por tí
loitarei coma unha loba,
serei o avatar
ata o rio chega´rán as miñas bágoas
e serei a caracola
se dende a Serra me escoitas.
Branco de sentir
de quedarte sen presion sicoloxica
verde da miña Terra
que verde torna ao branco da neve cubrindo a terra.
Ese lugar
que me chama tanto ,
que identifico conmigo
esvaecese co ilusorio
soño dunha estacion con fracaso.
ilusion,
falamos de ilusion
confortable é a soedade
e non te postres que ninguen e un señor
branca na branca neve
reloce coma as estrelas
as raices do horizonte
que marca os meus pasos a cegas
..
Que será do fin de verán
que sera da primaveira
cando non teñan sentidos
os fragmentos de poemas??.
A iauga do nacente
secará;
Ay, miña Terra!!
Sabes do doce sabor
dunha cereixa madura?
El buscabao en min
pero nada, nada dura.
con meia botella dauga
irei correndo ata a praia
asi o mar curara
todalas feridas que sangran.
miren
FRORES
quero xuntar
mil frores
para percibir
miles de cores
Perdin
os sentimentos
esquezo,
retirome
e non, non recupero
Se te retorces
máis de dez veces
e aguantas
que che rrastre
a marea
é que necesitas axuda.
Lanza una pelota,
toca un rasgado
con esa guitarra
que o teu tempo non sexan
sufrimentos e bágoas.
o teu asedio
é un hosteiro,
é un mosteiro
da fatalidade,
de rabia, sen poder voltar ao meu mar
deslizate os sentimentos.
blogger de Miren J. Cardeiro
.png)
.png)
Desde hace unos meses hemos incorporado a nuestra dinámica semanal una nueva actividad que pretende un espacio de libre expresión en el que poner de manifiesto como nos podemos ayudar entre nosotros.
La reunión consta de cuatro partes: agradecimientos, noticias, sugerencias y peticiones y ofertas; pero por el momento en nuestro caso, la sección de agradecimientos se lleva la palma y suele endulzarnos gran parte del tiempo que compartimos tanto el personal como lxs participantes.
La información que se recoge en dicha sesión se plasma en un resumen al que posteriormente, tratamos de darle respuesta en la medida de lo posible y así mejorar nuestro día a día.
Es un instrumento muy interesante, novedoso para nosotras y que intentaremos mantener e ir enriqueciendo poco a poco.
Vimos de rematar unha serie máis e de novo cun auditorio moi fiel durante os seus 7 episodios.
Co trasfondo dunha historia inspirada nunha familia de narcotraficates das costas galegas aderezada cunha relación de amor complicada, Clanes véndese moi ben e faise moi entretida.
Os capítulos centrais son trepidantes, con acción, intrigas, asasinatos e un clima de tensión que crece e crece deixándote con ganas de moito máis.
Entre nós o capítulo final gustou, mais pareceunos algo precipitado para o interesante de todo o resto da serie.
Conchi, a nosa crítica experta, recoméndaa porque aborda algunhas portas traseiras dos procedementos legais moi interesantes e para Carlos hai que animarse a vela porque ten moita acción.
En todo caso, a decisión queda para vós!
