viernes, 30 de mayo de 2025

Os poemas das miñas horas mortas (IV)

 Se fosen dunas de area

as que me estivesen atrapando

nen volverme unha caveira

asolagaríame o camiño que trazo.





Voan as frores

 das caducifolias

das laranxeiras,

dos ameneiros,

fermosas coma as pedras de coral,

ditosas e ditosos

osque saben amar.

Chegan as festas,

para os moz@s mocear,

aínda que esté soa 

non hei parar.

Pois cando escuro sexa todo

a nada m`ha daledar,

coas luceciñas dos vagalumes,

o canto dos grilos,,

o arume do azahar

Todas, todas esas cousiñas

que o diñeiro

non pode mercar.



coma a iauga reza

que a lus te arrule nesta Terra.






me gusta sentir

el frio de la noche

en contacto con mi cuerpo, del

mismo modo el que el tuyo

anhelo.




se non fora polo canto

dos paxaros do meu barrio,

polas apertas que recibo,

por os soños cumplidos, por o universo onde habito

por o verde norte 

no que transcrita habito

contemplando e lendo.


Escoitando musica;

musa na que creo

e por a iauga que me toca 

cantando de principio a fin

sons en realidade maceradas.....

cantigas de nenos entonadas,

tantas, tantas cousas podo ter sentimentos

cando escribo a miña persoa escoito.

Eu non son deste mundo,

xa nada é máis ca ftotar.,

desconectada,

absorta no meu pensar.

............................

...................................

o fin desta

censuroo pa non lastimar.






Eu fun pola mar, 

mar adentro, mar adentro

e a Mar é a miña irmá 

dende aquel tempo.



En México non hai auga

de cultivos tequila de cactus

e eiquí, que o blasico o temos

non facemos máis ca queixarnos




Close your hearth,

close your senses 

otherwise

you´ll be fustraeted.



Cantan os albores

dos amenceres

eiquí a Setembro

no noso Ourense.

imos coma formigas todos

fcer os nosos deberes

secadra mañá non podamos

ou se acabe a motivación

danos igual todo

agás o corazón.




Fúndome no meu cruceiro

escachizouse o cerebro enteiro

e as campaíñas

e boas falas

lévanme ao outro lado

da realidade.







mar en calma

mar de fondo

eu con Alma

teñoo todo






chovia enriba

do pozo sen saida

pero nun minuto

coa vosa axuda

floto no neutro espacio




xunto a ti

coa tua tranquilidade

todo me trocou

a bordo da nave.








No hay comentarios:

Publicar un comentario