martes, 11 de septiembre de 2012


(11 S)

Torres batendo
Moreas de esquelas
Abolengo de raza
Quebrada en ideas
Dez anos de pranto
Tatuados na pel
Lembrando esquecez
A miseria dun pobo
De volta a nacer
Carraxe noxento
Daquel que con dagas
Amosa poder
Anacos de pel
Saciando
A sede da fe
Bancales de bagoas
Sementan
Paxaros de ferro
Lume
Forxado no medo

Alejandra Mojón Gómez

domingo, 1 de julio de 2012


Día Internacional de la Lucha contra el Uso Indebido y el Tráfico Ilícito de Drogas.

(26 de Junio)


Fueron tiempos amargos
Aquellos que el sueño
Intentaba robarnos
Luchando por algo
Apenas hoy recordado
Huimos de cosas sencillas
Inyectando la piel en la vida
De aquellas agujas
Nos quedan heridas
Que al mundo ocultamos
Besamos
Con sangre en los labios
Jugando al amor
Burlando al pecado
Y el mundo vio en ello
Un insulto al pasado
Condenando un agravio
Que no pronunciamos
De la calle exiliados
Hoy vivimos rezando
A cuerpos de tierra lodados
Que riegan el aire de llanto


Alejandra Mojón Gómez.


(Versión en gallego)

Foron tempos amargos
Aqueles que o soño
Tentaba roubarnos
Loitando por algo
Apenas hoxe lembrado
Fuximos de cousas sinxelas
Clavando a pel na vida
Daquelas agullas
Fican feridas
Co mundo agochamos
Bicamos
Con sangue nos beizos
Xogando o amor
Burlando o pecado
E o Mundo viu nelo
Un insulto o pasado
Condenando un agravio
Que non pronunciamos
Da rua fuxidos
Hoxe vivimos pregando
A corpos de terra lamados
Que regan o aire de pranto


Alejandra Mojón Gómez


jueves, 28 de junio de 2012




Creede en verdade
Non e Roma
Cabeza imperial
Fazañas conquistas lendas
O pobo nas mans
Modela a sua historia
Comedia e grandeza
Senda a sua obra
Mais senda e camiño
Camiño dentado en esquecemento
Pegadas miserias e os poucos
Corceles de honrA
Pan o viño rabuñados
As entrañas do tempo
Trousando mil eiras
Arrincadas na carne da terra
Terra virxe de ceifa
Bancales de sangue
Suor regando a historia
E a outra beira emerxida
Unha olografa memoria
Laureando un arredado
Antano de heraldos
E inxenuas victorias

Alejandra Mojón Gómez


(Versión castelá)

Creed en verdad
No es Roma
Cabeza Imperial
Hazañas conquistas leyendas
El pueblo en las manos
Modela su historia
Comedia es grandeza
Sendero su obra
Mas sendero es camino
Camino dentellado en olvido
Huellas miserias y a ratos
Corceles de honra
Pan el vino arañados
A entrañas del tiempo
Vomitando mil eras
Arrancadas en carne de tierra
Tierra virgen de siemes
Bancales de sangre
Sudor regando la historia
Y al otro lado emergida
Una olografa memoria
Laureando un distante
Antaño de heraldes
E ingenuas victorias

jueves, 14 de junio de 2012


Aquí el equipo, serios en la pose para la foto; profesionales totales


.....Hasta que uno tuvo una idea .....

Que les encanto a los otros .......y ...












..se pelearon por gozar de ella (la idea) .....


hasta que encontraron...........








           ..... al tercero y eso les unió ante el enemigo común .......




......pero al fin, cansados y bien mojados ........





........... acabaron colgando las armas.



Lo dicho .......PROFESIONALES

domingo, 29 de abril de 2012


E a mente o poeta que acompaña
Longas horas de rabia encadeada
Moi amargo para ser
Poeta de lembranza

Alejandra Mojón Gómez



Es la mente el poeta que acompaña
Larga horas de rabia encadenada
Muy amargo para ser
Poeta de añoranza

Alejandra Mojón Gómez

O RECUNCHO DA TOLEA




“Una casa de locos”; definición literal de un espacio donde la enfermedad mental protagoniza mis 24 horas del día, anacronismo dantesco entre personal dedicado a la salud mental y su entorno; ya que aquí todos estamos dedicados a la salud mental; aún en lados opuestos.
Son las 2:30 parte de la elite sanitaria abandona el lugar y todo vuelve a la normalidad.
Nadie se despega de la palabra “voy a trabajar”, careciendo de sentido aquí, son profesionales dedicados a rehabilitar, el sistema laboral no encaja, no se trabaja, se asesora, se cuida, dedicación, privilegios que no se atreven a atribuirse.
Llega el autobús del personal, la cafetería del personal, los baños del personal, el resto estamos sin denominar, aunque tan solo a nivel letreral, donde no ponga nada supongo que podemos entrar.
La hora que mas encaja con el nombre de este lugar es el momento en que se imparten las últimas pastillas del día, en su mayoría destinadas a que el paciente duerma, en muchas ocasiones éste es despertado para que pueda dormir aunque “no se sabe” en que fase del sueño ya nos encontrábamos.
La mañana son jirones de tiempo dispuesto en un “estadillo” que no localizo el momento, pero allá donde tenga que ir siempre llego a destiempo.
Vorágine de fregonas, cigarrillos a la hora, un deambular a despachos, talleres y el suelo que no se puede pisar. Las llaves de los perros que a saber dónde están.
Lo mejor para localizar al personal de los despachos es no  vagar para encontrarlos, tan sólo esperar o dejarlos pasar.
El alta es una sincronización mental y horaria de la que el paciente sólo dispone de la espera haciendo honor a su nombre; de Admisiones a Media, permisos y espera; cuando está firmada el semblante cambia, no importa a dónde se vaya, algunos simplemente son trasladados de Centro pero el caso es  “ que se van “  y esto es acogido como una irónica huida que no acierto a entender pero ahí está, aún firmado un papel la realidad no va a cambiar, absurdo anhelo de escapar al mismo lugar.
Los permisos resultan muy deseados, son pequeñas cuotas de libertad pero conjugadas a nivel familiar con la consiguiente dosis farmacológica devuelta el sobrante al regresar, eso en caso de no ser ingerida como suplemento adicional; el regreso está asegurado, curiosamente es casi siempre anticipado en algunas horas.

“ ATA AIQU I O PENSAMENTO DA SEMA”
Alejandra Mojón Gómez

viernes, 27 de abril de 2012


“Adicado os lectores sen presa”

Chora a terra
O ver a sua tristura
Xemen os ceos
Sentindo a sua magoa
A dor transfórmase
En pluma do pranto
Esbozo resgado
A mar son son seus ollos
Premen as mans
A daga calada
Disposta a escribir
Os versos que canta
Esvaran palabras
Os dedos mollados
Inmunes os riscos
Que esgazan as mans
O sangue descende
Por fendas da alma
Ouveos que nacen
Paridos con fame
Non son escoitados

Alejandra Mojón Gómez


(Traducción)
“Dedicado a lectores pausados”


Llora la tierra
Al ver su tristeza
Gimen los cielos
Sintiendo su pena
El dolor se transforma
En pluma del llanto
Esbozo rasgado
El mar son sus ojos
Presionan las manos
La daga callada
Dispuesta a escribir
Los versos que canta
Resbalan palabras
Inmunes a trazos
Que rasgan las manos
La sangre desciende
Por grietas del alma
Aullidos que nacen
Paridos con hambre
No son escuchados

 Alejandra Mojón Gómez



lunes, 23 de abril de 2012

DÍA INTERNACIONAL DEL LIBRO


Que forme parte
Do teu bolsillo
Un libro
Ardua tarea
Que acadar quixeras
Recorda o tempo
Que sendo neno
Na fina carteira
Ficaban dentro
E si dalgún te esquicias
Algún caloucazo
Na faciana sentias
Esparellaos do seu estante
Que se acouguen no
Teu traxe
Lembra que un libro
Endexamais remata escrito
E o seu senso
É unha letra xa vencida
Un libro mercado
É un feito barato
Papeis arrebolados
O talento dun libreiro
Libros allados, libros prestados
Todos atopalos na rua do esquecemento
Seu autor xa cobrou os dereitos
A flor que a regalen os politicos
En agradecemento do voto
Endexamais  a un lector   

  alejandra mojón gómez

sábado, 7 de abril de 2012

"Sueño igual que Tú"

Cristina nos envia este enlace de un documental: Sueño igual que tú", un documental de la Fundación Pública Andaluza para la Integración Social de Personas con Enfermedad Mental




Este seria el trailer, el enlace para el documental entero seria:


y duraría unos 40 minutos.

Gracias Cris.

lunes, 2 de abril de 2012

O RECUNCHO DA TOLEA

SENTO QUE A VECES
A MENTE SE PERDE
REGRESA O PASADO
PROCURANDO O MOMENTO
NO QUE LOUCURA E RAZON
BATERANSE EN DUELO
A XENREIRA DESVELA AQUIL SONO
ESCOITA A DOR
BATENDO A PORTA
DE CRUEL SENTEMENTO
SAIO NA SUA PROCURA
E SEMPRE A ATOPO
CANSA E DURMIDA
ENCOL DE PRANTOS DE LENZO
ESGAZADA EN ANACOS
BAÑOA NOS MEUS BEIXOS
O MEU ALENTO A ENXUGA
CONVERTO ESTE MEDO
EN MANSO REGAZO
E XUNTAS TORNAMOS
DE VOLTA O SILENCIO




SIENTO QUE A VECES
LA MENTE SE PIERDE
REGRESA AL PASADO
BUSCANDO EL MOMENTO
EN QUE LOCURA Y RAZÓN
SE BATIERON EN DUELO
LA NOSTALGIA DESVELA AQUEL SUEÑO
ESCUCHA EL DOLOR
LLAMANDO A LA PUERTA
DE CRUEL SENTIMIENTO
SALGO EN SU BUSCA
Y SIEMPRE LA ENCUENTRO
CANSADA Y DORMIDA
SOBRE LLANTOS DE LIENZO
ARRAÑADA EN PEDAZOS
LA BAÑO EN MIS BESOS
MI ALIENTO LA SECA
CONVIERTO ESTE MIEDO
EN MANSO REGAZO
Y JUNTAS REGRESAMOS
DE NUEVO AL SILENCIO


Alejandra  Mojón


miércoles, 21 de marzo de 2012

Día de la POESÍA

QUEN AFASTA A CUARTILLA
ESQUECE AS PALABRAS
QUEN NEGA A SUA PRUDENCA
EL E O POETA
POETA E QUEN AGOCHA A SUA PLUMA
XA QUE TEME A CRUEZA
SABE QUE ELA RABUÑARA NAS SUAS
ENTRAÑAS
PARA DEBULLAR A SUAS MISERIAS
ESCARAVELLERA A SUA ANIMA
ATA ATOPAR A FLAQUEZA
VALEIRARA A SUA MENTE
DE SOÑOS E NOBREZA
E ESCRIBIRA CON ELA
PALABRAS QUE FERIRAN
A SUA PLUMA AFONDARASE
DE NOVO NA SUA PEL
ATA ATOPAR OS SUCOS DAS SUAS VEAS
BEBERA DELAS
ATA EMBEBEDAR A SUA CONCIENCIA
SACIANDO DE DOR
A CARGA QUE DESEXA
NAS PAXINAS DA SUA TRISTURA
TROUSARA  O SANGUE
ROUBADO O PRANTO DO POETA

                                   Alejandra Mojón

jueves, 8 de marzo de 2012

Día de la Mujer Trabajadora



SE ESCOITADES O RESON DO SEU NOME
VEREDES NON FALO DUN HOME
AS VECES MULLER DE ALOUMIÑOS NA ESTRADA
OUTRAS CALOR NO SEU LAR DERRAMA
HOXE LLE CANTO UN POEMA
MAÑA LEMBRADE QUE ELA
MULLER QUE OS ENTRANTES NOS DONA
E O SOLPOR ELA SEMPRE SOTERRA
SE NACIDA DE NAI
EN NAI SE COBIXA
TAN SO NAS SUAS MANS
E O HERALDE DA HISTORIA
FICADELLE UN INTRE NAS VEAS
ADICANDOLLE UN DIA SEQUERA
VEREDES A ESTRELA PARIDA
ALUMANDO CARRAXE QUE OS GUIA
Alejandra Mojón


TRADUCCIÓN AL CASTELLANO

SI ESCUCHAIS EL ECO DE SU NOMBRE
SABED NO HABLO DE UN HOMBRE
A VECES MUJER DE CARICIAS EN CALLES
OTRAS CALOR EN SU HOGAR DERRAMA
HOY LE CANTO UN POEMA
MAÑANA RECORDAD QUE ES ELLA
MUJER QUE AURORAS REGALA
EL OCASO ELLA SIEMPRE LO ENTIERRA
SI NACIDA DE MADRE
EN MADRE COBIJA
TAN SOLO EN SUS MANOS
EL ESCUDO ES DE LA HISTORIA
DORMID UN MOMENTO EN SUS VENAS
DEDICANDOLE UN DIA SIQUIERA
VEREIS LA ESTRELLA PARIDA
ALUMBRANDO EL CORAJE QUE OS GUIA

martes, 28 de febrero de 2012

PORQUÉ LAS PIJAS ESTÁN BUENAS?

• Por qué las novias nos dejan?
• Por qué se parecen cárceles y escuelas?
• Por qué hay delirios de grandeza?
• ESTRIBILLO- Por qué las pijas están buenas?
• Por qué las guerras se empiezan?
• Por qué hoy sí y mañana a la mierda?
• Por qué ahora Dr. Jeckyl y luego Mr. Hyde?
• ESTRIBILLO- Por qué las pijas están buenas?
• Por qué las drogas son traicioneras?
• Por qué los coches nos entierran?
• Por qué nos mueve la riqueza?
• ESTRIBILLO- Por qué las pijas están buenas?
• Por qué el sol nos ciega?
• Por qué es bueno si en bandeja?
• Por qué a María la Virgen nadie preña?
• ESTRIBILLO- Por qué las pijas están buenas?
• Por qué a John Lennon nos lo llevan?
• Por qué la resaca de cerveza?
• Por qué las bombas piensan?
• ESTRIBILLO- Por qué las pijas están buenas?
• Por qué la Curia plata y buena?
• Por qué el amor es tan bestia?
• Por qué las malas nos cortejan?
• ESTRIBILLO- Por qué las pijas están buenas?
• Por qué aguantar tanto quema?
• Por qué las balas nos penetran?
• Por qué nos movemos con veleta?
• ESTRIBILLO- Por qué las pijas están buenas?
• Por qué la radio nos rompe la cabeza?
• Por qué la nieve tan pronto nos deja?
• Por qué a los abuelos el tiempo lleva?
                                                                                    David Varela--Gustey, 2010

viernes, 17 de febrero de 2012

De "Anacos" (De "Retazos de un renglon") II



TIERRA PARIENDO LA TIERRA
ARADOS SURCANDO LA PIEL DEL ASFALTO
MARES VOMITAN ENGENDROS DE FUEGO
ATRIOS REBOSAN
HUESOS CENIZA PECADO
DOLOR REGANDO CON LLANTO
NICHOS QUE FUERON AMADOS
CONSIGUEN TORMENTO
VESTIDO CON SOGAS DE SUEÑO
PARAISO DE LODOS INGRATOS
VENENO DE SANGRE DE INCIENSO
RASGANDO TINIEBLAS DE ESPEJOS
PERFIL DE UNA IMAGEN COBARDE
REFLEJAN ROSTROS DE MUERTOS
MUERTOAS CON IRA REZANDO
PRETENDEN TAL SOLO
VIVIR DENTRO DEL SUEÑO
TEJIENDO ABSURDA CONCIENCIA
DEL SINO PREÑADO
BLASFEMIA DE LIBRO SAGRADO
ARAÑA O MONEDA
DOS CRUCES DOS CARAS
IRONICO AZAR
DE UN DIOS JUGANDO EN SU TELA
RIVAL NO ES HOMBRE
QUE ES PRESA




De "Retazos de un renglón" de Alejandra Mojón Gomez

lunes, 13 de febrero de 2012

De "Anacos" (De "Retazos de un renglón")




HOME E DE ALMA MOLLADA
CANDO CHEGA A NOITE
SAE EN PROCURA DE ESTRELAS
TAL SE O CEO FOSE
UN CANDELABRO
VAI APAGANDO UNHA A UNHA
BRETEMA DE RONSEL QUE DEIXA
UN FEIXE
DE NEGROS LAIOS
ACADAR UNHA NOITE
UNHA NOITE SINCERA
SOÑO TRAZADO DE META
A LUZ QUE LLE FALTA
QUIXERAA NA TERRA
ELA E A ARAÑA
TECENDO ALOUMIÑOS
O CALOR LLE AGASALLA
CALOR QUE REXEITA
EN ESPREITA CONSTANTE
DESVELO DO ABRENTE
CAL FARO ALUMA
O CAMIÑO DE VOLTA GUIAO
FACHO QUE O SOL DESAFIA
CEGUEIRA DO HOME QUE PROCURA
PROFETAS EN TERRAS ALLEAS
TENDO MIL DEUSES TAN PRETO



Do Libro "Anacos" de Alejandra Mojón Gomez

TRADUCCIÓN AL CASTELLANO





ES HOMBRE DE ALMA MOJADA
CUANDO LLEGA LA NOCHE
SALE EN BUSCA DE ESTRELLAS
COMO SI UN CANDELABRO
SE TRATASEN LOS CIELOS
VA APAGANDO UNA A UNA
BRUMA DE ESTELA QUE DEJA
UN HAZ DE NEGROS LAMENTOS
LOGRAR UNA NOCHE
UNA NOCHE SINCERA
SUEÑO TRAZADO DE META
LA LUZ QUE LE FALTA
LA QUISIERA EN LA TIERRA
ELLA ES LA ARAÑA
TEJIENDO CARICIAS
EL CALOR LE REGALA
CALOR QUE RECHAZA
EN ACECHO CONSTANTE
DESVELO DEL ALBA
CUAL FARO ILUMINA
EL  CAMINO DE VUELTA LE GUIA
ANTORCHA QUE AL SOL DESAFIA
CEGUERA DEL HOMBRE QUE BUSCA
PROFETAS EN TIERRAS AJENAS
TENIENDO MIL DIOSES TAN CERCA



Del libro "Retazos de un Renglón" de Alejandra Mojón Gomez