Unha rosa ao vento. Fascículo 4
CAPÍTULO
IV
Pola
maña asomouse á ventana da pensión e viu á extraña
señora que lle regalara a carteira. Pode que a sombra que intuira a
noite anterior fora a mesma muller. Son demasiadas coincidencias e
comenzaba a facerse preguntas: “Por que lle regalaran a ela esa
carteira? Por que a seguía? Por que estaba a tarxeta da pensión
na carteira? Estaría Valentín entre esas coincidencias? Por que ese
home tan amable a entendera tan ben se non a coñecía?“
Un
par de días despois, mentres camiñaba pola rúa, viu a Valentín
no interior dunha cafeteira conversando coa extraña muller.
Valentín viuna de reollo e tentou disimular pasando
desapercibido. Non quería levantar sospeitas. Ainda non era o
momento. Ela ca mente chea de dúbidas e vendo a reacción de
Valentín optou en tirar cara adiante. Algo pasa, pero que será?
CAPITULO
V
Pasan
os días e a nosa amiga observa a mesma escena na cafetería a
diario. Valentín falando coa muller e esquivando a atención.
Pregúntase “Por que desapareceu a amabilidade e Valentín se
comporta dunha forma tan arisca? Que relación teñen Valentín e a
Misteriosa Muller?”
As
dúbidas impídenlle descansar e decide actuar.
Tras
observar tódolos días a mesma escena coñece a rutina e o horario
de Valentín. Cada mañá toma o café ás 10 no mesmo sitio ... coa
mesma muller ... o mesmo misterio ...
Unha
noite prepara o seu plan, aproveitará ese momento para entrar no
piso de Valentín e investigar os recordos que non lle contou.
“Seguro que podo atopar unha explicación a todo o que está
pasando” Será posible que toda aquela amabilidade fose só
fachada? Debe protexerse de algo? Será mellor volver fuxir?
Xa
pola maña, camiño da casa de Valentín, ten no seu maxín
exactamente o recorrido que pretendía trazar aínda que nese
momento o corazón era o que a guiaba, non había sitio
para a razón.
Volveu
subir aqueles tres pisos ata a porta de Valentín, aquel vello
tan amable que nunca pechaba a porta, non tiña segredos? Ou acaso
quería que fosen descubertos?.
Asustouse,
non recordaba o gatiño arisco que a recibiu cos pelos de punta.
Aínda que só foi por un intre, enseguida a recoñeceu e frotou
o seu corpo contra a perna dela na procura de cariño; parecía que
a recoñecera, só dun dia?, como era posible?…
Percorreu
o longo corredor do piso, entrou na sala onde tomara café e charlara
co señor Valentín, con certa ansiedade, decidiu ir máis aló; o
tempo botábaselle enriba e pronto regresaría o dono, pero decidiu
entrar nunha estancia que Valentín non lle amosara.
