Unha rosa ao vento. Fasciculo 7 e 8

CAPITULO VII

     Apresurada recorre as rúas case sen ver a ninguén coa imaxe fixa da pistola na súa cabeza. Non deixa de xirarse para estar segura de que ninguén a persigue. Tropeza con moita xente, o tempo parécelle eterno e ten que preguntar a varias personas o recorrido para conseguir chegar a estación de tren porque se perden.

      Non lle importa o destino, achegase a taquilla e pide un billete a calquera parte no seguinte tren que marche da estación.

No corredor do tren, cos ollos cheos de bagoas atopa cara con cara un home cunha rosa roxa na man. Detense e con voz entrecortada pregúntalle:

     _¿Ten dono esa rosa?

El contéstalle:

     _Si, é para ti.

CAPITULO VIII

     De súpeto oíuse un “piiii”, era a cafetera sonando e desprendendo olor a café.

        A Victoria non lle gustaba despertar e levantarse sen recibir antes os lametóns cariñosos que lle daba o seu canciño. Estaba moi pensativa sobre todo o que estivera soñando, si soñando, durante esa noite. Rufo, que así se chamaba o canciño, arrancoulle o primeiro sorriso do día.

     Almorzou, limpou a casa e pretendía saír a recoller flores silvestres para adornar a mesa do comedor. Tiña que apurar, pois debía facer o xantar e prepara todo porque hoxe viña a cortarlle a leña para pasar o crudo inverno o ”seu Valentín”.

    Victoria hoxe estaba moi contenta despois da noite tan aterradora que pasou cos seus pesadelos, volvía a sorrir.

         Saíu apresurada e cando volveu ao salón para colocar o ramo de flores silvestres sobre a mesa, descubriu extrañada que alí había unha rosa roxa.

                                                         FIN