jueves, 10 de octubre de 2013

A CALZARNOS LAS ZAPATILLAS ....

....que nos vamos a caminar ........

Medio cento de galegos con enfermidades mentais fan o Camiño

Los días 25-27 septiembre fueron algunos usuarios integrados en FEAFES Vigo a hacer el camino de Santiago. Éramos 54 personas de Feafes de toda Galicia, contando monitores, usuarios y también algún familiar.
 
Nos hicieron este vídeo los de la TVG par el programa Galicia Noticias Mediodía.
También estaban los de FEAFES Ourense, claro.

viernes, 12 de julio de 2013


A Manuel Antonio
(12 de xullo de 1900 - 28 de xaneiro de 1930)

Fatuo anhelo
da lembranza dun poeta
mordaz crítico
dos devanceiros da sua terra
indo sempre
"Mais alá"
na procura
da pureza da sua língua
Arrogante parladeiro
dos que lixan
co castizo o seu galego
ispido sempre
da fé dun vello crego
Na mar pregaba un tempo
a cobixo dun alento
confesando
ás veces ser poeta
e outras mariñeiro
Con anacos deste escrito
por anacos o seu talento.


Alejandra Mojón Gómez


viernes, 24 de mayo de 2013


DEJEN PASO – Relatillo de terror

Se van quedando a solas los pasillos, desprovistos de cualquier fuerza gravitacional que les pase a adjudicar portadores de pasos, almas quejumbrosas, palpitantes, frías, cálidas o simplemente distantes. Se quedan a solas los pasillos, con visillos de las nuevas olas, modas, modismos, dimes o diretes. Se van quedando a solas los pasillos, sin aledaños al daño o al temor, y, no obstante, temerosos de los dos porque en tal soledad sólo se tienen los pasillos y nada más que los pasillos. Unidos los unos con los otros sin que la distancia los termine de juntar, y por la tal distancia se acreciente el sentido y hasta el sentimiento de soledad. Los pasillos permanecen, y dicen que algunas almas también: Penosas de no poder penar a gusto; apenadas de no poder anchear su espacio vital. Morriñentas de un pasado de cintas al porvenir para venir a recalar en estos mismos pasillos, y en estos mimos pasillos la soledad de las almas: Damas apuradas, caballeros prestos al baile para un sinfín de bailes de pasillo, y de unos mismos pasillos que se mantienen con el tiempo, -como tú y yo-, se dicen, pero ellos no responden; -como tú y yo dicen-, pero ellas no responden. No se corresponden almas y pasillos, ni damas ni caballeros, cuando el tiempo llega a su término, y en tal término nos encontramos a solas con nuestros pasillos.

En el gris marengo de una pubertad sin límite a la juventud, defenestrada por el que hacer, mal hacer de no buenas artes, parte de las partes que pueblan o han poblado nuestro ser, se enfrentan a sus más fieles y fútiles lutos y hasta latiguillos: A solas por los pasillos, ya sin más vanidad que la del más puro ocio, y ocio o vicio de pasillo. Tan sólo queda entonces pasear y pasear a solas por el pasillo, sin visillo a otra moda que nuestra propia y horripilante desnudez. Entonces damas, en fin, entonces caballeros, al fin, reconócense perdidos por la fuerza de su intemperie una vez la  luz los ha dejado desprovistos del negro, que con sorna luce gris y gris sin merengue; con fiesta o derecho a morder el polvo, que lo mismo se avergüenza de la luz que de su ausencia, porque por y para el baile de pasillos se ha debido saber, se ha tenido que saber todo aquello que no te daba permiso a permanecer. Injusticia y fiel soledad la de una vida sin luz, por y para la oscuridad de un propio pasillo sin visillo a otra modernidad que la de morir paseando sin más. Todo lucir.- ¡Dejen paso!- ¿Quién gritará?

El Duendecillo Porfiador

domingo, 5 de mayo de 2013


RESEÑA DEL DÍA DEL LIBRO EN PIÑOR:


Señores…! No se le ocurrió una mejor idea al equipo médico, que para el día del libro leer al QUIJOTE.
El Quijote, libro escrito por Miguel de Cervantes, el Manco de Lepanto.
Ahora ingresados, y después de nuestros quehaceres diarios, y después de que leyera Yolanda nuestra terapeuta, nos dispusimos a leer; el quijote, gran libro, lo he dicho, lo hemos dicho? Pues largo y denso es, nuestros días son igual, aunque no tenga la mayor importancia o sí. ¿?.
Así, disponiéndome a escribir, tal reseña, hazaña casi imposible en el hospital, casi ni sitio me dejan. Gente que sueña, duerme, juega a cartas o a futbolín pues poco hay más. Sí nuestra imaginación.
El día cómo siguió el día? Después de más quehaceres, se nos pegó hasta el difícil castellano del manco.
Sigo. El Libro se leyó desde las 9:00 a las 20:00 de la tarde, con guardia de la grande, y participó todo el mundo hasta ella. Maravillosa idea, maravillosa tarde!. Pues participar es jugar y me han enseñado equipo medico y aquel que me quiso escuchar, a jugar en la vida. Se cumplió el objetivo, leer y soñar. Gracias.
Comentarios:
Libro de difícil comprensión igual que nuestras vidas. Tiempo es lo que hace falta para curar nuestras heridas.
                                                                                              29/04/13
                                                                                                              Fdo: SONIA

jueves, 2 de mayo de 2013


LA TEMPLANZA

TUS MANOS SON FIRMES

Y MACHACADAS DE SUDOR

TUS OJOS SON FIRMES

PERO NUBLADOS DE DOLOR

TUS SENTIMIENTOS,
TUS PALABRAS, SINCERAS

NO LO SÉ SEÑOR?

PARA UN SUFRIDOR DE PIÑOR, BICOS DE SONIA

PARA TODOS VÓS QUE VOS LEVO NO CORAZON A
SANTA MARÍA NÁI

S.F.C.


lunes, 15 de abril de 2013



LA PIRAÑA
             

LE DIJO EL PAJARITO A LA PIRAÑA:

Soñar es  de gratís
Le dijo el Barbaña a
La piraña:
Somos cúantos somos?
Cabe la posibilidad de dividirnos o
Quedarnos solos;
La soledad no es buena.
No soy un ser asocial!!!!! 
No me gusta discutir, me gusta:
La tranquilidad y la paz y si tiene que…
Ser sola que así sea

BICOS PARA ROSA ENFERMERA.
SUFRIDORA DE PIÑOR, TK

                                                                                                       S.F.C

martes, 26 de marzo de 2013


O ARREPIO QUE TE ACOMPAÑA NA NOITE II


O ARREPIO AMIGO QUE DELATA AO LUME

Ola amigos! Vai uns días, só me acompañaba O arrepio, de nome Xura.
Xa é unha cadela fermosa, obediente, dulce e tranqueila. Simplemnte necesita un lar, cariño e comida.

Nun lar calquera, xuntáronse tres compañeiras cun proxecto común: "Salvémolo Mundo"; pero é difícil fácelo cando te tes que salvar a ti mesmo e Xura era a única compañeira, leal e fiel que tiña naquel momento.
Neses momentos recordaba os valores, a xente amigo e o qué queda a súa esencia. Tal flor  fermosa ou un césped recén segado.
A confianza, está sobrevalorada. Ata o mesmo arrepío che pode morder a man cando lle tócala comida. Pero Xura non é así.

O arrepío podemos ser nos, vos ou eles …

O meu arrepío levareino sempre comigo, no corazón, Xura. O teu pelo negro-amarronado,  as patas brancas e os teus ollos azuis coma o ceo e esas gañas de disfrutar a túa vida conmigo. Raiña Xura non pudo ser, so quero que atopes un lar para vivir, un lar onde a envexa e a codicia sexan superadas polo amor que che proceso.

Non é unha despedida raiña, ti dábasme e dasme paz e liberdade, ese lar era, foi unha trampa para “campanilla”. 
Chegou Peter Pan e seu sequito e salváronme do meu propio arrepío: perdela cabeza


SFC



viernes, 22 de marzo de 2013


AM&ENEMIGOS


Amigos o enemigos?

Donde está el limite?

Donde la frontera?


Los amigos respetan

Limites, fronteras y dan

Amor a raudales


Los enemigos no se respetan

Ni a si mismos

Carecen de límite, valor

Fronteras y no entienden de dolor




SFC.

Dedicado a los que estuvieron, están y estarán ahí. Gracias 





jueves, 21 de marzo de 2013


Ourense a 19 de marzo de 2013


Ola papá:


Tantas cousas que che teño que decir, resúmese nun GRAZAS!!!

Grazas por darme a oportunidade de vivir, de loitar, de darme valores…

Amigo, eres o meu meior amigo, e bótote de menos moito.

E a ti mamá santa paciencia.

Grazas pola forza que me dádes.

Feliz día do Pai!!!!



Asdo:   

SONIA


viernes, 8 de marzo de 2013




Día Internacional de la Mujer
(8 de marzo)


Botando unha ollada
Atopeime coa data
Quixera entendela
Non atopo o xeito
De adicarlla á muller
Como alguen que traballa
Que se o les tan illado
Por qué festexalo?
Asemella a falar
Das obreiras lembranzas
Soterremos
Loitas ancladas
Pois chanzos
Só teñen as escadas
A diferencia cun home
É de xenero
Non de ideas
Cando no agro se crea
Que os dereitos e obrigas
Naceron con ela
Vertera outras sementes
Nesta sua terra


Alejandra Mojón Gómez


lunes, 7 de enero de 2013



Detido un sanguinario
Anunciano como se fora
Unha nova do pasado
Case e magoa o lembralo
A imaxe de Víctor Jara
E o tacto dunha guitarra
Aínda que as balas o remataran
A sua morte naceu
Cando esnaquizadas as suas mans
Os verdugos pousanlla
Para ver logo como tocaba
Sen entender ninguén
Que xa morta a alma
O seu corpo non vale nada
Seguindo a Allende
Atopou a Pinochet
Amosándolle o que era
"El derecho a vivir en paz"

Alejandra Mojón Gómez.