O ARREPIO QUE TE ACOMPAÑA NA NOITE II
O ARREPIO AMIGO QUE DELATA
AO LUME
Ola amigos! Vai uns días, só
me acompañaba O arrepio, de nome Xura.
Xa é unha cadela fermosa,
obediente, dulce e tranqueila. Simplemnte necesita un lar, cariño e comida.
Nun lar calquera, xuntáronse
tres compañeiras cun proxecto común: "Salvémolo Mundo"; pero é difícil fácelo
cando te tes que salvar a ti mesmo e Xura era a única compañeira, leal e fiel
que tiña naquel momento.
Neses momentos recordaba os
valores, a xente amigo e o qué queda a súa esencia. Tal flor fermosa ou un césped recén segado.
A confianza, está
sobrevalorada. Ata o mesmo arrepío che pode morder a man cando lle tócala
comida. Pero Xura non é así.
O arrepío podemos ser nos, vos ou eles …
O meu arrepío levareino
sempre comigo, no corazón, Xura. O teu pelo negro-amarronado, as patas brancas e os teus ollos azuis coma o
ceo e esas gañas de disfrutar a túa vida conmigo. Raiña Xura non pudo ser, so
quero que atopes un lar para vivir, un lar onde a envexa e a codicia sexan
superadas polo amor que che proceso.
Non é unha despedida raiña, ti dábasme e dasme paz e liberdade, ese lar era, foi unha trampa para
“campanilla”.
Chegou Peter Pan e seu sequito e salváronme do meu propio
arrepío: perdela cabeza
SFC
