lunes, 29 de mayo de 2017

Los Poemas de Ana

Os idiotas do camiñar”


Donde vas camiñando polo andal?
Primaveiras, chuvias e regatos
ancestrales dos andares
ilusionitas dos camiños
idiotas dos andares, ilusionistas sin final
Donde vas viaxeiro que sempre queres parar?
Ilusión do camiñante, idiotas do luar
queridas “primaveras, veranos y otoños”
que nunca chegan ó final.




Ana M. M.

viernes, 26 de mayo de 2017

Ciclo de series

En abril empezamos a ver una serie todos los martes después de comer como una actividad nueva.


Hijos del Tercer Reich:



Es una miniserie, 3 capítulos, alemana y basada en hechos reales que se centra en el inicio y el final de la Segunda Guerra Mundial. En general la serie gustó mucho, dado que es algo verídico y te hace reflexionar sobre lo que de verdad importa en la vida. 
A pesar de no ser un hecho agradable, creemos que sí es necesario no olvidarlo, ya que forma parte de nuestra historia.


Raíces:




Es una miniserie, 4 capítulos, basada en el racismo y la esclavitud del hombre.
De momento hemos visto el primer capítulo y aunque también es muy dura, es muy necesario recordar lo sucedido, empatizamos con el tema de la libertad, defender sus creencias y su espíritu de superación.

¡Os recomendamos que veáis las series! y que os animéis a compartir con nosotros alguno otra miniserie que os haya gustado.


Emilia, Nuria, Elena y Marta.

domingo, 21 de mayo de 2017



"Unha rosa ao vento"  Fascículo dous




CAPÍTULO II

     Dentro do portal dirixiuse directamente cara aos buzóns para depositar a carteira. Non tiña intención de coñecer ao dono, non quería máis miradas de desprezo e desconfianza; sen embrago, algo a impulsou a subir os tres pisos para entregar a carteira en man. Recordou que agora quería ser unha persoa valente e forte, era o que necesitaba para manexar e curar a súa dor.

    Timbrou e oíu ao lonxe unha voz maior que se lle acercaba con pasos lentos e torpes. Abriulle un señor maior de idade indeterminada, ela fixouse no seu cabelo e barba brancos, fermosos e moi coidados. Pero o que máis lle impresionou foi a mirada daquel home, era unha mirada limpa que reflexaba respeto, bondade e sinceridade.
    Antes de que lle dera tempo de explicarlle o motivo da súa visita, o ancián pediulle, por favor, que pasara a súa humilde morada. Ela non dubidou nin un instante en aceptar a invitación daquel home. O señor, coa mesa xa lista, dispúñase a cear. Marchou un momento e volveu con outro prato para a súa convidada. Durante a cea, a penas cruzaron unhas breves palabras. Decatouse do interese que despertou nela os numerosos deconchados que tiñan as paredes. El, explicoulle que eran espazos para plasmar os seus recordos máis importantes. Era moi maior e non lle tiña medo á morte, pero por nada quería renunciar aos recordos de toda unha vida, de profundo amor pola súa compañeira, amiga e confidente.
    Logo de cear, el invitouna a pasar á salita para tomar un café e charlar tranquilamente. O home decatouse e pediulle desculpas por non terse presentado: “ Chámome Valentín” . Ela dubidou : “Eu...,eu non teño nome, , queimei o meu pasado e agora mesmo o máis importante para min é recuperar a miña forza e valencia". Esa valentía da que todos dubidaban ,vendo nela só dor e medo.
    El seguiu contandolle que non tiña problemas economicos e que os seus fillos non deisaban de insistirlle en que cambiara todos eses mobles bellos e raidos, incluso mudar o seu lugubre piso por outro luminoso e alegre. Non entendian que el queria acabar a sua vida na casa de sempre, cos mobles de sempre. Esa era su maior riqueza, toda unha vida de fermosos recordos e dun amor incondicional pola sua difunta muller.
     De repente, apareceu un gatiño, tamen de idade indeterminada pero moi fermoso. Era un máis da familia, contoulle Valentín, era bastante arisco coas persoas descoñecidas, pero sempre buscaba o cariño del. El sorriu e alegrouse cando viu que o gatiño acercouse directamente á muller sen nome, subiulle ao colo, só quería regalarlle o seu cariño a cambio dunhas simples caricias.
    O seu encontro co señor Valentín foi tan especial que non volvera a pensar no obxecto da súa visita. Meteu a mau no bolsillo e extendeu o brazo devolvéndolle a súa carteira. El quedou abraiado e, cunha mirada de respeto e agradecemento colleu a carteira. Sen mediar palabra, saiu da salita, ía pensando con gran respeto que esa muller sen nome, aínda estando necesitada, non dubidara en facer o correcto. Tiña que ser unha gran persona, sen lugar a dúbida.
    Ao pouco tempo apareceu de novo na salita; nunha man a carteira e na outra un sobre. Entregoulle os dous, decíndolle que a auténtica dona era ela. Abriu o sobre con curiosidade e atopouse cun feixe de billetes, demasiados para contalos nese momento sen parecerlle una falta de respeto.
    Ambos se despediron, de novo con poucas palabras, non era necesarias, as súas miradas decíano todo.

     Ela marchou encantada e moi agradecida polo seu encontro con aquel home: xa non formaba parte “dos nadies”. No seu interior levaba un destino aberto, pode cheo de posibilidades, quen sabe?


viernes, 19 de mayo de 2017



DÍA DAS LETRAS GALEGAS 2017




Para celebrar o día das Letras Galegas preparamos nos talleres un mural coa biografía de Carlos Casares e unhas portadas dos títulos de algúns dos seus libros.









A semana previa ao 17 de maio selecionamos momentos importantes da vida de Carlos Casares, fomos colocando cada un nunha cartulina e despois entrelazámolos con lanas montando un mural con forma de móbil que colgamos na parede á vista de todo o mundo.



Logo, recortamos os debuxos das portadas, pegámolos nunhas cartulinas e escribimos o titulo, o nome do autor e a editorial. Despois colocámolas nas paredes do hospital para que a xente as puidedera ver e dar a coñecer parte da obra do homenaxeado.






Esperamos que vos guste o resultado e vos animedes a contarnos algo do que pensades.



Fernando, Anabela, Elena e Martín.


sábado, 13 de mayo de 2017

Los Poemas de Ana

Grandes Pajarillos”


Ilusión de un pasajero,
lindo pajarillo ancestral
La ilusión de un gran amor
familiares de una señora
Grandes pajarillos
revoloteando a nuestro alrededor
Ancianos poetisos
y al mismo tiempo molestos
Ilusión de una familia






"Un poema triste para haceros llorar a todos"


Ana M.M.







lunes, 8 de mayo de 2017

Poemas de Ana

Poema para una tarde de lluvia.



Lúa ancestral abraiantes camastros
ilusión da primavera
chuvias ancestrais
bonitas flores y grandes remolachas
ancestro do camastro

grandes choivas.


A. M. M.

viernes, 5 de mayo de 2017



Día do libro 2017

Unha rosa ao vento” Fascículo uno



PRÓLOGO


     Todo ise tempo estivo na cabana xunto ao bosque. Fixo as chamadas imprescindibles e as saídas imprescindibles .
        O pensamento e o recordo ocupárono todo.
       Cando marchou dalí era ela. Quería pensar que unha parte de si mesma se fixera máis forte, máis valente, pero o certo é que unha parte dela quedara rota para sempre, e isto podíase ver na súa ollada; incluso quen non a conocera de antes, podía velo. Ela vía forza, os demais vían dor.
       Con esa forza – dor prendeulle lume á cabana; e sen nome, sen diñeiro e sen pasado, emprendeu o seu camiño cara o seu destino.


CAPÍTULO I

     Chegou á cidade de noite, cansa e con fame.
     Un gatiño ollouna desconfiado dende a beirarúa, ela devolveulle a mirada.
     Unha muller apareceu á luz do farol uns metros máis adiante.
    Deulle un arrepío, mais se achegou para preguntarlle por algún lugar onde pasar a noite. Sen dicirlle nada, a muller deulle unha carteira de coiro volto chea de documentación e diñeiro. Logo volveu desaparecer. Os ollos da muller semellábanse aos ollos do gato.
     Sería unha carteira roubada? Uns poucos cartos viríanlle ben, pero quería devolver a carteira. A direción do dono estada no DNI.
Colleu un taxi e deulle ó condutor aquela direción. Chegaron a un edificio lúgubre e antigo que antes vira. Pagou mentres baixaba do coche; un billete de 5 euros con manchas escuras.
     Mentres se achegaba ao portal do edificio, do que saía unha luz alaranxada, decatouse de que tamén a carteira estaba suxa, cunhas manchas avermelladas húmidas.
     O portal estaba aberto.
     Entrou.



martes, 2 de mayo de 2017

Invernadero


CONSEJOS PARA EL INVERNADERO


Ha llegado el buen tiempo y es la temporada de trabajar en la tierra.

En este 2017 hemos plantado en el invernadero repollos, tomates, pimientos y lechugas.

Vamos a dar unos consejos para trabajar la huerta.

CUIDADO Y SIEMBRA DE LECHUGAS.

Las lechugas se pueden plantar casi todo el año. La lechuga exige un huerto fértil con tierra con nutrientes y que el suelo drene bien. Tardan entre 40 y 65 días en dar fruto. El ph del suelo es de 6 o 7 y la tierra tiene que ser arcillosa.





Diferentes tipos de lechuga:



Lechugas hay de todo tipo, se dice que hay más de 100
variedades de lechuga en el mundo. Vamos a presentar las
que más solemos utilizar en nuestro ivernadero y en
nuestro Taller de Cocina.

Lechuga romana o "oreja de burro"




Lechuga iceberg



Lechuga hoja de roble



Lechuga escarola



Canónigos



Endivia



Rúcula



¿Cuál es la variedad que más os gusta?
¿Tenéis preferencia
en función del tipo de ensalada o plato? ...
Mandadnos vuestros comentarios o recetas, que os lo agradeceremos mucho y nuestros estómagos más.




Moisés  y   Raúl .