Unha rosa ao vento. Fascículo 3

CAPITULO III

      Unha vez no portal abriu o sobre e contou os billetes. Había suficientes para pasar uns días nunha pensión lonxe do frío e da soidade. Decatouse de que mesturado cos billetes había nunha tarxeta co nome dunha pensión. Non reparou no raro desa coincidencia. Parecía que todo se lle ía poñendo de cara, por iso non advertiu en que mentras ía camiñando na percura dunha parada de taxi unha sombra a seguía uns pasos por detrás. Quizáis o cansancio dun día tan intenso a fixeron descoidada. Pero estaba moi ilusionada porque podería descansar uns días e repasar os seus recordos que o señor Valentín lle reactivou dándolle tanta importancia ao seu pasado.

    Xa na pensión segue pensando en todo o que lle aportou o seu encontro con Valentín.

   Ela tamén perdeu ao seu amor. Pero a súa forma de reaccionar foi totalmente distinta. Ela fórase co seu compañeiro a unha fermosa cabaña que tiña no monte. El era demasiado novo para morrer, pero unha maldita enfermidade lle tiña os días contados, querían estar solos, o amor que senten un polo outro é só deles.

Valentín conservaban ata o último recordo e quería acabar os seus días rodeado de todos eles. Ela sen embargo queimou a cabaña e borrou todo o seu pasado, a súa vida nunca volvería se-la mesma sen o seu compañeiro. Por iso todos vían dor onde ela quería ver valentía.

   Decatouse de que Valentín non só conservaba os seus recordos senón que os levaba con el con alegría e con un inmenso amor. Ela quería borra-los, pero non só non deixaban de rondarlle a cabeza, senón que lle producían moita dor e pensamentos negativos.

   El non só lle axudara económicamente e lle dera confianza. Fíxolle o mellor regalo que nese momento podía necesitar. A súa dor era normal, perdera o seu amor e por desgracia demasiado pronto, pero por outro lado era unha muller moi afortunada. Os anos que pasou xunto a el non puideron ser mellores nin mais fermosos. Por que desfacerse de semellante tesouro? Sentía un profundo alivio, levar con ela esos recordos e ese amor. Axudáronlle a torar a súa valentía e a enfrontarse á súa vida con moitísima forza. El seguiría a o seu carón para sempre. Por fin logrou descansar durante toda unha noite.